எல்லை - Ellai
s. limit, frontier, border, boundary, அத்து; 2. measure, extent, அளவு; 3. end, death, முடிவு; 4. place, locality, இடம்.
எல்லை ஓட, to run the bounds of a village (a heathen religious custom) எல்லைகடக்க, to trespass, transgress. எல்லை கட்ட, to set a boundary, to settle matters. எல்லைக்கல், a boundary stone. எல்லைத் தீ, the fire that destroys all things at the close of an age. எல்லைப்படுத்த, to limit, to settle matters. எல்லைப்பிடாரி, a demon at the outskirts of a village. எல்லைப்பிராந்தியம், எல்லைக்கரை, எல் லைப்புரம், frontier. எல்லை விருத்தி, office of protecting village boundaries, held hereditarily.
கரை - Karai
s. border, boundary,
எல்லை; 2. bank, sea-shore, river-side,
ஓரம்; 3. border of a field,
வரப்பு; 4. border of a cloth,
விளிம்பு; 5. end,
முடிவு; 6. side, proximity, usually in compounds as in
வழிக்கரை,
அடுப்பங்கரை,
பக்கம்; 7. place,
இடம்.
கரை கடக்க, to overflow. கரைகாணாப் பேரொளி, the infinitely great light, God. கரைக்கட்டுப் பட்டாடை, silk cloths for women with coloured borders. கரைக் காற்று, land breeze; wind blowing from the land or along the sea-shore. கரைதுறை, landing place, sea-coast; the end. கரை பிடிக்க, to sight land, to come into a port. கரைபுரள, to overflow as a river. கரைபோட, to make a bank to a pond etc.; to divide fields by borders. கரைப்பட, to get to shore. கரைப்பட்ட கப்பல், a ship that is come into the roads. அக்கரைப்பட, to reach the opposite side of the river. கரைப்படுத்த, to convey to the shore. கரைப்போக்கு, the sea-coast; any thing base or inferior. கரைப்போக்குக் கல், a bastard gem, a stone of a low kind. கரைப்போக்கு மனுஷன், one of a low tribe. கரையார், boat people; those that live on the coast; a caste of fishermen. கரையிறங்க, to disembark; land (descending from a vessel). கரையேற, to land or get ashore (ascending from the water); to obtain salvation, to be saved. கரையேற்ற, to save. கரையேற்றம், salvation. கரையோரமாய், along the shore, river-side, border. கரைவலை, a drag-net, a draw-net. கரைவழி, the road along the shore. கரைவழித் தீர்வை, land customs. அடுப்பங்கரை, the front of the hearth, kitchen. செய்கரை, a balk or small causeway in a cornfield.
ஈறு - Iiru
s. end, death, termination,
முடிவு;
உ உ , dem. pref. that, this, intermediate, not distant as உவ்விடம், that place (see அ dem. Note); 2. a particle added to the final ல், ள், ழ், ர், ண் & 2. the gums, பல்லீறு; 3. boundary, limit, எல்லை as in ஈறு தப்பின பேச்சு, bad language, தகாதவார்த்தை.
பிள்ளைக்கு ஈறு இட்டிருக்கிறது, the child is teething. ஈறாந்தம், ஈறுகடைசி, final end, utmost limit. ஈறிலான், ஈறிலி, the Deity who has no end. ஈற்றசை, an expletive at the end of a word. ஈற்றயல், penultimate.
From Digital DictionariesMore
