கரை - Karai
s. border, boundary,
எல்லை; 2. bank, sea-shore, river-side,
ஓரம்; 3. border of a field,
வரப்பு; 4. border of a cloth,
விளிம்பு; 5. end,
முடிவு; 6. side, proximity, usually in compounds as in
வழிக்கரை,
அடுப்பங்கரை,
பக்கம்; 7. place,
இடம்.
கரை கடக்க, to overflow. கரைகாணாப் பேரொளி, the infinitely great light, God. கரைக்கட்டுப் பட்டாடை, silk cloths for women with coloured borders. கரைக் காற்று, land breeze; wind blowing from the land or along the sea-shore. கரைதுறை, landing place, sea-coast; the end. கரை பிடிக்க, to sight land, to come into a port. கரைபுரள, to overflow as a river. கரைபோட, to make a bank to a pond etc.; to divide fields by borders. கரைப்பட, to get to shore. கரைப்பட்ட கப்பல், a ship that is come into the roads. அக்கரைப்பட, to reach the opposite side of the river. கரைப்படுத்த, to convey to the shore. கரைப்போக்கு, the sea-coast; any thing base or inferior. கரைப்போக்குக் கல், a bastard gem, a stone of a low kind. கரைப்போக்கு மனுஷன், one of a low tribe. கரையார், boat people; those that live on the coast; a caste of fishermen. கரையிறங்க, to disembark; land (descending from a vessel). கரையேற, to land or get ashore (ascending from the water); to obtain salvation, to be saved. கரையேற்ற, to save. கரையேற்றம், salvation. கரையோரமாய், along the shore, river-side, border. கரைவலை, a drag-net, a draw-net. கரைவழி, the road along the shore. கரைவழித் தீர்வை, land customs. அடுப்பங்கரை, the front of the hearth, kitchen. செய்கரை, a balk or small causeway in a cornfield.
